Φιλιππίνες: Η απόλυτη Τραγωδία

Θρήνος, Δυστυχία, Ολεθρος

 Τις ημέρες αυτές όλοι μας γνωρίζουμε ότι στην άλλη γωνιά του Πλανήτη κάποιοι συνάνθρωποί μας αδέλφια μας, ζουν στην απόλυτη τραγωδία. Η μυρωδιά του θανάτου, η απόγνωση, η πείνα, οι λεηλασίες, ο θρήνος, οι αρρώστιες, είναι μερικές από τις παραμέτρους που συνθέτουν την φρίκη των ανθρώπων αυτών. Και εμείς; Τι κάνουμε εμείς ; Και τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς; Συνεχίζουμε να ποστάρουμε στο Facebooc o καθένας το μακρύ του & το κοντό του. Εγώ φτιάχνω φωτομοντάζ, άλλος ποστάρει γνωμικά, άλλος ποστάρει βίντεο, τραγούδια, ειδήσεις, άλλος βρίζει τους κυβερνώντες, άλλος αυτοπροβάλεται εκθέτοντας τα προσόντα του & τις ικανότητές του, άλλοι εκθέτουν τα κάλη τους, & όλοι πεινάμε για ένα like, παραθέτουμε την μοναξιά & την ματαιοδοξία μας μπροστά στις οθόνες & μας τρέχουνε τα σάλια για ένα like. Προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε μέσα στον συρφετό της πληροφορίας, προκαλώντας μερικές φορές μερικοί από εμάς & το δημόσιο αίσθημα. Καυγαδίζουμε κιόλας παρεξηγήσεις ηλεκτρονικές, ανταγωνισμοί, καμάκια, υπονοούμενα...& πάει λέγοντας.
Μου έχει κάνει εντύπωση αυτές τις μέρες της τραγωδίας, που δεν είδα ποστάρισμα ή είδα ελάχιστα, ένα δυό, για τις Φιλιππίνες. Ισως να μην θέλουμε να "λερώσουμε" τον τοίχο μας. Ισως να μην θέλουμε να μετέχουμε ούτε με την σκέψη μας, στην φρίκη των αδελφών μας.
Πολλοί θα πουν αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό γι αυτούς, γιατί να χολοσκάμε; Η ζωή συνεχίζεται. Εντάξει λυπηθήκαμε αλλά η ζωή συνεχίζεται. Δεν σταματάει.
Ετσι είναι, η ζωή συνεχίζεται ακόμη & για τ΄αδέλφια μας που χτυπήθηκαν με αυτόν τον μακάβριο & φρικτό τρόπο. Ακόμη & για τους 10.000 νεκρούς η ζωή συνεχίζεται, μόνο που αυτοί ξεμπέρδεψαν όπως & νάχει.
10.000 νεκροί!!! Ηταν άραγε φυσικό φαινόμενο;
Μπορούμε όμως να κάνουμε κάτι, το ελάχιστο γι αυτούς. θα νομίσουν πολλοί, όμως είναι σημαντικό.
Να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τις δονήσεις της οδύνης τους & να φέρουμε τους εαυτούς μας στην θέση τους. Γιατί ίσως να βρεθούμε & εμείς στην ίδια θέση. Να "λερώσουμε¨ τον τοίχο μας την ιστοσελίδα μας, το  blog μας με μιά ανάρτηση φρίκης, γι αυτούς, να προσευχηθούμε, όσοι προσεύχονται ακόμη για τους αδελφούς μας, ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ επί τέλους.Και; Θα ρωτήσει κάποιος, τι έγινε; Βγαίνει κάτι; Ξεγίνεται αυτό που έγινε; Θα απαντήσω ναι. Δεν ξεγίνεται αυτό που έγινε αλλά βγαίνουν πολλά & για τα νεκρά θύματα & για τα ζωντανά & για μας τους ίδιους. Δεν αφήνουμε την σπίθα της Αγάπης & της συνείδησης να σβήσει. Και αυτό θα ήταν σημαντικότατο για την αέναη πραγματικότητα της Ζωής. Αυτήν που είναι αθέατη ακόμη στα μάτια μας & ταυτόχρονα ορατή αλλά μη κατανοητή. Ομως διάγουμε τους καιρούς όπου "ψυγήσεται η Αγάπη των πολλών" Και αυτό είναι που κάνει την δυστυχία μας μεγαλύτερη.
Εγώ λοιπόν απόψε θα "λερώσω" τον τοίχο μου & το blog μου με την Οδύνη των Φιλιππίνων. Και θα ζητήσω & από εσάς να κάνετε το ίδιο. Και βέβαια η Ζωή συνεχίζεται. Οπως & νάχει.
Ιάκωβος Τίγκας.