Είμαι ελεύθερος γι αυτό πεθαίνω.
Είμαι ελεύθερος γι αυτό πεθαίνω. Οπως όλοι οι Ελεύθεροι, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αναξαγόρας, ο Χρυσόστομος, οι Μεσολογγίτες που είναι & γεννήτορές μου, & ένα κατεβατό που δεν έχει τέλος.
Ας μην πάμε όμως τόσο πίσω αλλά ας δούμε το σήμερα & την Μεγάλη θλίψη που δεν ματάγινε & ούτε πρόκειται να ματαγίνει.
Πριν από 15 χρόνια περίπου στην άκρη της Σιθωνίας, πίνοντας ούζο μ΄έναν φίλο, του μιλούσα για τα σημερινά. Οχι δεν υπήρξα ποτέ προφήτης ούτε ποτέ παράστησα τον Προφήτη. Απλά μιά ζωή ήμουν ελεύθερος & γι αυτό έβλεπα.
Μου είπε ότι προτιμάει να ζήσει σαν αριθμός παρά να πεθάνει σαν άνθρωπος.
Για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε έπρεπε να πραγματοποιηθεί το μεγαλύτερο σημείο των καιρών: Η ψύξη της Αγάπης των πολλών. Για να γίνει αυτό χρησιμοποιήθηκαν κάποια πολύ συγκεκριμένα μέσα.
Το 1967 η Πατρίδα μας είχε την ευκαιρία-ατυχία να γνωρίσει την Χούντα των Συνταγματαρχών. Μιά νέα εποχή ξημέρωσε για την Ελλάδα το κύριο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν οι πολυκατοικίες & η επακολουθήσασα αστυφιλία. Γέμισε η Αθήνα από ανθρώπους της υπαίθρου που εγκαταστάθηκαν στις πολυκατοικίες, με τις ανέσεις τους τα ζεστά νερά τους, τις τηλεοράσεις τους & τις νέες ξεκούραστες δουλειές τους. Χάθηκαν οι αυλές & τα γιασεμιά άλλαξε η Αθήνα τελείως.
Το έργο της Χούντας ολοκλήρωσε ο "Εθνάρχης" Καραμανλής με τις οικοδομές & όλα τα καινοφανή που μας έφεραν στην ζωή μας αλλά το κυριότερο ήταν οι πολυκατοικίες.
Οσο οι άνθρωποι ζούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον, με τους κήπους τους & τις αυλές τους, είχαν αλληλεγγύη αληθινή, είχαν την κοινωνία της γειτονιάς. Οταν έμαθαν να ζουν με διαχωριστικό ένα ντουβάρι, αποξενώθηκαν γιατί μοιραία άρχισαν να ενοχλούν ο ένας τον άλλον. Η έλειψη υποδομών πάρκιν, οι αλλόγιστοι συντελεστές δόμησης, δημιούργησαν μια πόλη εφιάλτη, όπου σε κάθε της γωνιά φώλιαζε η φιλονικία & η δυσκολία για πράγματα αυτονόητα.
Η γειτονιά χάθηκε & η Κοινωνία των ανθρώπων άρχισε να γίνεται από τους διάφορους "Δημοκρατικούς φορείς" κομματικές οργανώσεις, πολιτιστικούς συλλόγους, που όλα άρχισαν να καπελώνονται από τους διαμορφωτές γνώμης.
Το παράδειγμα ανάπτυξης της Αθήνας ακολούθησε όλη η Ελλάδα που "εκσυγχρονίστηκε & μπήκε στην ΕΟΚ" ακόμη & με τον Τραμπάκουλα τον γνωστό ήρωα του Χάρρυ Κλύν.
Ετσι αλοιώθηκαν οι συνειδήσεις & όλοι έπρεπε κάπου να ανήκουν είτε σε κόμμα είτε σε σύλογο, είτε σε Θρησκευτική ομάδα ή οργάνωση-αδελφότητα. Η συνείδηση ενός εκάστου ταυτίστηκε με την συνείδηση της ομάδας, αυτό που σήμερα κάποιοι ονομάζουν συλογική συνείδηση.
Πάντα όμως υπήρχαν άνθρωποι που έψαχναν τους επαίοντες & όταν δεν τους εύρισκαν ανακάλυπταν ότι η ομάδα είχε ψεγάδια. Οσοι από αυτούς είχαν ταυτίσει τα υλικά τους συμφέροντα με την ομάδα, έβγαζαν κοινώς τον σκασμό & έμεναν. Οσοι ένοιωθαν να παραβιάζεται η Ελευθερία της συνείδησής τους έφευγαν.
Πριν από μερικά χρόνια μιλούσα με έναν άλλον φίλο & συνάδελφο σε επαγγελματικό ούζο πάλι, ο οποίος δεν υπάρχει πιά σε αυτήν την διάσταση. Με τον φίλο αυτόν, κυριολεκτικά είχαμε φάει ψωμί & αλάτι, είχαμε κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα μαζί. Από το 2000 ο αυθορμιτισμός του χάθηκε & ένοιωσα ότι με αποφεύγει. Σ΄εκείνο λοιπόν το ούζο τον ρώτησα σχετικά. Η απάντηση που μου έδωσε τότε με εξέπληξε, όχι όμως τώρα: "Αν περάσω την πόρτα του σπιτιού σου, θα βλέπω μόνον την φάτσα σου & εσύ την δική μου. Αυτό εσύ μπορεί να το αντέχεις εγώ όμως δεν το μπορώ..."Μετάφραση: Ποιός είσαι εσύ που συνεχίζεις να είσαι ανένταχτος & ανεξέλεγκτος; Ποιός είσαι εσύ που συνεχίζεις να έχεις δική σου συνείδηση που δεν ταυτίζεται με καμιά ομάδα; Ποιός είσαι εσύ που μιλάς για καθήκον; Ποιό είναι το καθήκον σου αν δεν ταυτίζεται με αυτό κάποιας ομάδας;
Αυτό μου είπε περιφραστικά ο καλός μου φίλος. Ενώ στην γειτονιά τέτοιες αυτόνομες συνειδήσεις γίνονταν ανεκτές & υπήρχαν πολλές, στην "κοινωνία" των καπελωμένων ομάδων δεν γίνονται ανεκτές. Οποιος μιλάει κατά συνείδηση & είναι ανένταχτος & ανεξέλεγκτος & δεν λέει ότι του πουν να λέει, είναι & απόβλητος, (Εβραϊστί αποσυνάγωγος). Αυτή είναι κατά τους Κατσιμηχαίους "η μοναξιά του Σχοινοβάτη", & κατά τον Χριστό η Εκκλησία της Ερήμου. Αυτή είναι & η ψύξη της Αγάπης των πολλών που δημιουργεί την Μεγάλη θλίψη.
Ομως σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει & ένα Υπέροχο συναίσθημα που δεν μπορεί να το νοιώσει κανείς αν δεν είναι σχοινοβάτης. Είμαι Ελεύθερος για αυτό πεθαίνω.
Ιάκωβος Τίγκας.
Είμαι ελεύθερος γι αυτό πεθαίνω. Οπως όλοι οι Ελεύθεροι, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αναξαγόρας, ο Χρυσόστομος, οι Μεσολογγίτες που είναι & γεννήτορές μου, & ένα κατεβατό που δεν έχει τέλος.
Πριν από 15 χρόνια περίπου στην άκρη της Σιθωνίας, πίνοντας ούζο μ΄έναν φίλο, του μιλούσα για τα σημερινά. Οχι δεν υπήρξα ποτέ προφήτης ούτε ποτέ παράστησα τον Προφήτη. Απλά μιά ζωή ήμουν ελεύθερος & γι αυτό έβλεπα.
Μου είπε ότι προτιμάει να ζήσει σαν αριθμός παρά να πεθάνει σαν άνθρωπος.
Για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε έπρεπε να πραγματοποιηθεί το μεγαλύτερο σημείο των καιρών: Η ψύξη της Αγάπης των πολλών. Για να γίνει αυτό χρησιμοποιήθηκαν κάποια πολύ συγκεκριμένα μέσα.
Το 1967 η Πατρίδα μας είχε την ευκαιρία-ατυχία να γνωρίσει την Χούντα των Συνταγματαρχών. Μιά νέα εποχή ξημέρωσε για την Ελλάδα το κύριο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν οι πολυκατοικίες & η επακολουθήσασα αστυφιλία. Γέμισε η Αθήνα από ανθρώπους της υπαίθρου που εγκαταστάθηκαν στις πολυκατοικίες, με τις ανέσεις τους τα ζεστά νερά τους, τις τηλεοράσεις τους & τις νέες ξεκούραστες δουλειές τους. Χάθηκαν οι αυλές & τα γιασεμιά άλλαξε η Αθήνα τελείως.
Το έργο της Χούντας ολοκλήρωσε ο "Εθνάρχης" Καραμανλής με τις οικοδομές & όλα τα καινοφανή που μας έφεραν στην ζωή μας αλλά το κυριότερο ήταν οι πολυκατοικίες.
Οσο οι άνθρωποι ζούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον, με τους κήπους τους & τις αυλές τους, είχαν αλληλεγγύη αληθινή, είχαν την κοινωνία της γειτονιάς. Οταν έμαθαν να ζουν με διαχωριστικό ένα ντουβάρι, αποξενώθηκαν γιατί μοιραία άρχισαν να ενοχλούν ο ένας τον άλλον. Η έλειψη υποδομών πάρκιν, οι αλλόγιστοι συντελεστές δόμησης, δημιούργησαν μια πόλη εφιάλτη, όπου σε κάθε της γωνιά φώλιαζε η φιλονικία & η δυσκολία για πράγματα αυτονόητα.
Η γειτονιά χάθηκε & η Κοινωνία των ανθρώπων άρχισε να γίνεται από τους διάφορους "Δημοκρατικούς φορείς" κομματικές οργανώσεις, πολιτιστικούς συλλόγους, που όλα άρχισαν να καπελώνονται από τους διαμορφωτές γνώμης.
Το παράδειγμα ανάπτυξης της Αθήνας ακολούθησε όλη η Ελλάδα που "εκσυγχρονίστηκε & μπήκε στην ΕΟΚ" ακόμη & με τον Τραμπάκουλα τον γνωστό ήρωα του Χάρρυ Κλύν.
Ετσι αλοιώθηκαν οι συνειδήσεις & όλοι έπρεπε κάπου να ανήκουν είτε σε κόμμα είτε σε σύλογο, είτε σε Θρησκευτική ομάδα ή οργάνωση-αδελφότητα. Η συνείδηση ενός εκάστου ταυτίστηκε με την συνείδηση της ομάδας, αυτό που σήμερα κάποιοι ονομάζουν συλογική συνείδηση.
Πάντα όμως υπήρχαν άνθρωποι που έψαχναν τους επαίοντες & όταν δεν τους εύρισκαν ανακάλυπταν ότι η ομάδα είχε ψεγάδια. Οσοι από αυτούς είχαν ταυτίσει τα υλικά τους συμφέροντα με την ομάδα, έβγαζαν κοινώς τον σκασμό & έμεναν. Οσοι ένοιωθαν να παραβιάζεται η Ελευθερία της συνείδησής τους έφευγαν.
Πριν από μερικά χρόνια μιλούσα με έναν άλλον φίλο & συνάδελφο σε επαγγελματικό ούζο πάλι, ο οποίος δεν υπάρχει πιά σε αυτήν την διάσταση. Με τον φίλο αυτόν, κυριολεκτικά είχαμε φάει ψωμί & αλάτι, είχαμε κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα μαζί. Από το 2000 ο αυθορμιτισμός του χάθηκε & ένοιωσα ότι με αποφεύγει. Σ΄εκείνο λοιπόν το ούζο τον ρώτησα σχετικά. Η απάντηση που μου έδωσε τότε με εξέπληξε, όχι όμως τώρα: "Αν περάσω την πόρτα του σπιτιού σου, θα βλέπω μόνον την φάτσα σου & εσύ την δική μου. Αυτό εσύ μπορεί να το αντέχεις εγώ όμως δεν το μπορώ..."Μετάφραση: Ποιός είσαι εσύ που συνεχίζεις να είσαι ανένταχτος & ανεξέλεγκτος; Ποιός είσαι εσύ που συνεχίζεις να έχεις δική σου συνείδηση που δεν ταυτίζεται με καμιά ομάδα; Ποιός είσαι εσύ που μιλάς για καθήκον; Ποιό είναι το καθήκον σου αν δεν ταυτίζεται με αυτό κάποιας ομάδας;
Αυτό μου είπε περιφραστικά ο καλός μου φίλος. Ενώ στην γειτονιά τέτοιες αυτόνομες συνειδήσεις γίνονταν ανεκτές & υπήρχαν πολλές, στην "κοινωνία" των καπελωμένων ομάδων δεν γίνονται ανεκτές. Οποιος μιλάει κατά συνείδηση & είναι ανένταχτος & ανεξέλεγκτος & δεν λέει ότι του πουν να λέει, είναι & απόβλητος, (Εβραϊστί αποσυνάγωγος). Αυτή είναι κατά τους Κατσιμηχαίους "η μοναξιά του Σχοινοβάτη", & κατά τον Χριστό η Εκκλησία της Ερήμου. Αυτή είναι & η ψύξη της Αγάπης των πολλών που δημιουργεί την Μεγάλη θλίψη.
Ομως σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει & ένα Υπέροχο συναίσθημα που δεν μπορεί να το νοιώσει κανείς αν δεν είναι σχοινοβάτης. Είμαι Ελεύθερος για αυτό πεθαίνω.
Ιάκωβος Τίγκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου