O Ανθρωπάκος μου & εγώ

Αφιερωμένο στην πιάτσα

Επειδή ήρθε η ώρα να τα πούμε χοντρά. Αυτό το τραγούδι έγραψα τους στίχους το 1986. Οταν άπειρος & άβγαλτος, γεύτηκα τα πρώτα μου λάδια. Ηταν προϊόν έντονης συναισθηματικής φόρτισης, η οποία με οδήγησε στην απέναντι όχθη της διαφθοράς. Του έβαλα μουσική το 1999 στο γιαπί που έχτιζα, με το Σταυρό στο χέρι, ένα μεσημέρι που χιόνιζε. Η πιάτσα δεν μου το συγχώρησε ποτέ. Ομως ούτε & εγώ σταμάτησα ποτέ να την πολεμώ. Αυτή η στάση & επιλογή ζωής αποτελεί την αιτία της σημερινής δυσμενούς θέσης που βρίσκομαι της αργίας. 

Οσες αργίες όμως & να μου βάλουν, όσο ψυχολογικό πόλεμο & αν δεχτώ, όσες απειλές & εκφοβισμούς & απειλητικά τηλέφωνα, την διάψευση αυτών που λένε ότι ο καθένας έχει την τιμή του, δεν μπορεί να την αναιρέσει κανείς.

Σε εσάς λοιπόν κύριοι των σκοτεινών δωματίων, που πήγατε στα σεμινάρια του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης για την πάταξη της διαφθοράς, ενώ εμποδίσατε εμένα, σε εσάς τα ανθρωπάκια που τρέμουν στα φόβητρα της πιάτσας, σε εσάς όλους που δεν κάνατε την δουλειά σας, σε όλους εσάς που ζητάτε γη & ύδωρ, μάθετε ότι υπάρχουν πράγματα & άνθρωποι που δεν έχουν τιμή. Δεν σπιλώνονται & παραμένουν αγέρωχοι. Γιατί ουκ επ΄άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος. Γιατί την αξία να σε δείχνουν πίσω από την πλάτη σου με το ένα δάχτυλο & όχι με τα πέντε ανοιχτά, δεν μπορεί να μου την πάρει κανείς. Και η ώρα της Δικαιοσύνης πλησιάζει.  Γκαίκε;

Ιάκωβος Τίγκας.