Tο αζήτητο παπούτσι
Θα στενοχωρήσω κάποιους με αυτήν την ανάρτηση, αλλά το θεωρώ αναγκαίο.
Σήμερα πήγα στον τάφο της μάννας μου, με την οποία δυστυχώς, δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις. Εκεί κοντά είχε μόλις γίνει μιά εκταφή. Πήγα κοντά στον άδειο τάφο, όπου δίπλα είχαν μείνει υπολείμματα σάπιου ξύλου από το κουτί & μέσα είχε μείνει το σάβανο, το μαξιλάρι & ένα παπούτσι. Η αίσθηση της φρίκης με κατέλαβε & ασυναίσθητα χωρίς να σκεφτώ, σήκωσα το κεφάλι ψηλά & κοίταξα τον ουρανό.
Δεν μπορεί αυτό να μείνει έτσι, δεν είναι αποδεκτό, πρέπει ν΄αλλάξει, σκέφθηκα.
Ασυναίσθητα σκέφθηκα ότι το παπούτσι ήταν μικρό, ενώ το δικό μου είναι Νο 46. Αναρρωτήθηκα αν χωράω εκεί μέσα. Μου φαινόταν μικρός ο χώρος. Συνειδητοποίησα ότι κάνω συγκρίσεις & στην σκέψη αυτήν φοβήθηκα. Ναι φοβήθηκα.
Σκέφτηκα τον φίλο μου τον Σταύρο, ένα Κυριακάτικο απόγευμα του Αυγούστου του 2011. Είχε καρκίνο στο έντερο. Χτύπησε το τηλέφωνο & τον άκουσα από το νοσοκομείο στην Αθήνα που νοσηλευόταν. Ηξερε. Με πήρε για να μου πει ότι φεύγει, & ήθελε να με χαιρετήσει. Πάγωσα. Τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις; Δεν μιλούσα. Ισα που ψέλισα "κουράγιο". Ενα μήνα αργότερα πάλι ένα Κυριακάτικο πρωινό του Σεπτέμβρη, ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο τρίτος της παρέας μας ο Γιάννης γιατρός καρδιολόγος. Μου ανακοίνωσε ότι ο Σταύρος έφυγε.
Μου ήρθε στο μυαλό η ταινία " Δύο ξένοι στην ίδια πόλη" με τον Αλαίν Ντελόν & τον Ζαν Γκαμπέν, η σκηνή εκείνου του πρωινού, που ανοίγει η πόρτα του κελιού, & αφού του φορούν καινούργιο πουκάμισο, τον παίρνουν για την λαιμητόμο. "Κουράγιο".
Ζαλίστηκα & σκέφτηκα αυτόματα, όλους τους φίλους γνωστούς & συγγενείς που έχουν φύγει. Τον πατέρα μου.
Οχι δεν μπορεί αυτό να μείνει έτσι. Δεν είναι αποδεκτό. Πρέπει ν΄αλλάξει.
Και τόσοι που σκοτώνονται; που πεθαίνουν κάθε μέρα; Θύμωσα τσαντίστηκα νευρίασα πολύ, στην σκέψη της αδικίας που οι άνθρωποι κάνουν ο ένας στον άλλον. Κι αν αυτός που είχε αφήσει εκεί το παπούτσι του, ήταν ένας από αυτούς; Αν είχε βλάψει συνανθρώπους του; Αν ήταν ο ίδιος αδικημένος; Ξανά τα ίδια. Οχι δεν μπορεί αυτό να μείνει έτσι. Δεν είναι αποδεκτό. Πρέπει ν΄αλλάξει. Και αμέσως σαν απάντηση μου ήρθε άλλη ερώτηση. "Φαντάσου λέει ένα κόσμο με αθάνατους ανθρώπους, που ο ένας θα αδικεί τον άλλον. Πως θα ήταν; Κόλαση". Και τότε κατάλαβα. Το ένοιωσα. Ναι θ΄αλλάξει αυτό. Οταν οι άνθρωποι, πριν βλάψουν τον συνάνθρωπό τους, σκεφτούν, ότι μπορεί να ξεμείνει το παπούτσι τους αζήτητο στην εκταφή. Και έτσι συμμαζευτούν. Τώρα φοβάμαι λιγότερο.
Ιάκωβος Τίγκας.
Σήμερα πήγα στον τάφο της μάννας μου, με την οποία δυστυχώς, δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις. Εκεί κοντά είχε μόλις γίνει μιά εκταφή. Πήγα κοντά στον άδειο τάφο, όπου δίπλα είχαν μείνει υπολείμματα σάπιου ξύλου από το κουτί & μέσα είχε μείνει το σάβανο, το μαξιλάρι & ένα παπούτσι. Η αίσθηση της φρίκης με κατέλαβε & ασυναίσθητα χωρίς να σκεφτώ, σήκωσα το κεφάλι ψηλά & κοίταξα τον ουρανό.
Δεν μπορεί αυτό να μείνει έτσι, δεν είναι αποδεκτό, πρέπει ν΄αλλάξει, σκέφθηκα.
Ασυναίσθητα σκέφθηκα ότι το παπούτσι ήταν μικρό, ενώ το δικό μου είναι Νο 46. Αναρρωτήθηκα αν χωράω εκεί μέσα. Μου φαινόταν μικρός ο χώρος. Συνειδητοποίησα ότι κάνω συγκρίσεις & στην σκέψη αυτήν φοβήθηκα. Ναι φοβήθηκα.
Σκέφτηκα τον φίλο μου τον Σταύρο, ένα Κυριακάτικο απόγευμα του Αυγούστου του 2011. Είχε καρκίνο στο έντερο. Χτύπησε το τηλέφωνο & τον άκουσα από το νοσοκομείο στην Αθήνα που νοσηλευόταν. Ηξερε. Με πήρε για να μου πει ότι φεύγει, & ήθελε να με χαιρετήσει. Πάγωσα. Τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις; Δεν μιλούσα. Ισα που ψέλισα "κουράγιο". Ενα μήνα αργότερα πάλι ένα Κυριακάτικο πρωινό του Σεπτέμβρη, ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο τρίτος της παρέας μας ο Γιάννης γιατρός καρδιολόγος. Μου ανακοίνωσε ότι ο Σταύρος έφυγε.
Μου ήρθε στο μυαλό η ταινία " Δύο ξένοι στην ίδια πόλη" με τον Αλαίν Ντελόν & τον Ζαν Γκαμπέν, η σκηνή εκείνου του πρωινού, που ανοίγει η πόρτα του κελιού, & αφού του φορούν καινούργιο πουκάμισο, τον παίρνουν για την λαιμητόμο. "Κουράγιο".
Ζαλίστηκα & σκέφτηκα αυτόματα, όλους τους φίλους γνωστούς & συγγενείς που έχουν φύγει. Τον πατέρα μου.
Οχι δεν μπορεί αυτό να μείνει έτσι. Δεν είναι αποδεκτό. Πρέπει ν΄αλλάξει.
Και τόσοι που σκοτώνονται; που πεθαίνουν κάθε μέρα; Θύμωσα τσαντίστηκα νευρίασα πολύ, στην σκέψη της αδικίας που οι άνθρωποι κάνουν ο ένας στον άλλον. Κι αν αυτός που είχε αφήσει εκεί το παπούτσι του, ήταν ένας από αυτούς; Αν είχε βλάψει συνανθρώπους του; Αν ήταν ο ίδιος αδικημένος; Ξανά τα ίδια. Οχι δεν μπορεί αυτό να μείνει έτσι. Δεν είναι αποδεκτό. Πρέπει ν΄αλλάξει. Και αμέσως σαν απάντηση μου ήρθε άλλη ερώτηση. "Φαντάσου λέει ένα κόσμο με αθάνατους ανθρώπους, που ο ένας θα αδικεί τον άλλον. Πως θα ήταν; Κόλαση". Και τότε κατάλαβα. Το ένοιωσα. Ναι θ΄αλλάξει αυτό. Οταν οι άνθρωποι, πριν βλάψουν τον συνάνθρωπό τους, σκεφτούν, ότι μπορεί να ξεμείνει το παπούτσι τους αζήτητο στην εκταφή. Και έτσι συμμαζευτούν. Τώρα φοβάμαι λιγότερο.
Ιάκωβος Τίγκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου