Η αγνωμοσύνη εμπόδιο της Θέωσης

ΕΝΑ "ΒΑΘΥ" ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ.

Αναδημοσίευση από olympia.gr

Την κατανόηση ακολουθεί η πίστη και η απιστία τη μη κατανόηση.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαΐου 20, 2013

Το κακό της αγνωσίας που οδηγεί στην αγνωμοσύνη παρασύρει την ψυχή που είναι κλεισμένη στο σώμα, εμποδίζοντας την να αγκυροβολήσει στα λιμάνια της σωτηρίας.
Μην αφήνετε τον εαυτό σας να παρασύρεται από το μεγάλο ρεύμα, αλλά, εκμεταλλευόμενοι την άμπωτη, γυρίστε όσοι μπορείτε να φτάσετε στο λιμάνι, και αγκυροβολήστε εκεί και ζητήστε έναν οδηγό (Διαβάστε Βιβλία με προσοχή, ρωτήστε και διασταυρώστε αυτά που μαθαίνετε)που θα σας οδηγήσει στις πύλες της γνώσης που φέρνει την σωτηρία του ανθρώπου.
Η άγνοια γεννάει την λήθη και η λήθη την ραθυμία όλα μαζί μας κάνουν αγνώμονες, οι
περισσότεροι άνθρωποι βρισκόμαστε στην Παλαιά εποχή, ελάχιστοι έχουν προχωρήσει στην Καινή εποχή, για να φτάσει όμως κάποιος στην Καινή εποχή θα πρέπει να έχει ενσκήψει στον εσωτερικό άνθρωπο βρίσκοντας τον Ποιμάνδρη (Νους ή Φως – Λόγος – Θέληση Του Θ_ου. Ακόμα και η λέξη Θ_ος είναι ακατάλληλη να περιγράψει εκείνη την άρρητη Μια Ύπαρξη) οπού θα φωτίσει την τρισμεγίστη ερμητικά κλειδωμένη στο σκότος του εσωτερικού ανθρώπου τριάδα : τον Νου, τον Λόγο και την Ψύχη του. Υπήρξαν άνθρωποι οπού από την Παλαιά εποχή ζούσαν στην Καινή εποχή.
Η Παλαιά εποχή είναι εικόνα της εξωτερικής και αισθητικής σωματικής ασκήσεως, η Καινή είναι η εικόνα της προσοχής, της τήρησης του Νου. Η Παλαιά εντολή δεν τελειοποιούσαι ούτε ολοκλήρωναι τον εσωτερικό άνθρωπο στη θεοσέβεια, αλλά, εμπόδιζαι μόνο τις χοντρές αστοχίες του ανθρώπου. Γιατί από το να εμποδίζει να βγάζει κανείς το μάτι του άλλου, το να κόβει κανείς τις αστοχίες από την γένεση τους στο νου, είναι ανώτερο και συντελεί περισσότερο στην καθαρότητα της ψυχής. Όλα τα εξωτερικά είναι καλό να γίνονται, η νηστεία, η εγκράτεια το να μην κλέβεις, φιλανθρωπίες. Όλα αυτά είναι παιδαγωγία του εξωτερικού ανθρώπου της Παλαιάς εποχής. Η Τήρηση του Νου, τύπος της οποίας είναι η Καινή Εποχή, αν την φυλάγομε όπως πρέπει τότε, ξεριζώνει όλα τα κακά από την ψυχή δηλαδή την λύπη, την κενοδοξία-φιλοδοξία, την φιλαργυρία, την φιληδονία κτλ.
Ευκτική είναι η αντιρρητική της ραθυμίας με την προθυμία, της λησμοσύνης με την αγαθή μνήμη και της άγνοιας η φωτισμένη γνώση.
Πολλοί εκκλησιαστικοί και άνθρωποι της εκκλησίας, παραμένουν στον εξωτερικό άνθρωπο, δηλαδή παραμένουν στην Παλαιά εποχή και ουδέποτε έχουν περάσει στην Καινή Εποχή του εσωτερικού ανθρώπου.
Προφανώς ‘’οι κληρικοί έγιναν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων’’ διότι ‘’ου γαρ οίδασι τι ποιούσι’’ έχουν υποπέσει στη λήθη γέννημα της αγνωμοσύνης , “αλλά είναι προτιμότερος ένας σοφός, από έναν προφήτη”.
Τα αρχαιότερα επαγγέλματα στον κόσμο είναι αυτό της Ιερόδουλης (κατά τον αστικό μύθο) και αυτό του Ιερέα. Το ένα λειτούργημα μετά του άλλου λειτουργήματος. Η μια εξασκεί το λειτούργημα της σε καταγώγια και σε οίκους, αλλά, με τις φιλανθρωπίες της, μπορεί να φτάσει σε κάποιο βαθμό την Θέωση της, διότι οι ‘’τελώνες και οι πόρνες προάγουσιν υμας εις την Βασιλείαν των Ουρανών” . Από την άλλη πλευρά ένας Ιερέας μπορεί να μετατρέψει τον οίκον της προσευχής σε καταγώγιο διότι, ποιεῖν τὸν οἶκον τοῦ πατρός Του εις οἶκον ἐμπορίου.
Όταν ο θεσμός της εκκλησίας μετατραπεί σε επιχείρηση, σε εμπόριο τότε σε τι διαφέρει η Πορνεία από τον Θεσμό της Εκκλησίας; Όταν υποθηκεύονται Μοναστήρια στο βωμό του Τζόγου τότε τι διαφέρει ο ένας θεσμός από τον άλλον θεσμό;
Δεν είναι ένα, και το αυτό;
Πορνείο και το ένα, σε Πορνείο μετατρέπεται και το άλλο, με τις αρχαιότερες μάλιστα καταβολές του ενός λειτουργήματος μετά του άλλου.
Όταν Κράτος, Τράπεζες και Εκκλησία διαπλέκονται το ένα με το άλλο, τότε ποιος πράττει Πορνεία; H Ιερόδουλη ή ο Αρχιερό-δούλος της Φιλαργυρίας του, της Φιλοδοξίας του, και της Φιληδονίας του.
Τελικά ποιος σώζετε η Ιερόδουλη ή ο Ιερέας;
Από το πρώτο λειτούργημα, κάποιες σώζονται, αλλά, και από το δεύτερο αρχαιότερο λειτούργημα κάποιοι, όχι όλοι ,αλλά, αρκετοί σώζονται, το κλειδί είναι να καταλάβουμε τα λάθη μας και με την μετάνοια δηλαδή το να φύγει ο άνθρωπος από την λήθη της άγνοιας και φωτισμένος να αλλάξει τον Νου του ην Μνησθήσει ,ο Νους ή Φως – ο Λόγος – και η Θέληση Του Θ_ου, όταν έλθει εν τη βασιλεία του.
Πολλοί καλοπροαίρετα και άλλοι δολίως λέγουσι, αν Υπάρχει διατί δεν παρεμβαίνει;
Γιατί δεν παρεμβαίνει σε όλο αυτό το κακό που συμβαίνει γύρο μας;
Μήπως γινόμαστε αγνώμονες;
Πολλοί λένε ότι δεν παρεμβαίνει εξαιτίας του αυτεξούσιου και της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, ναι αλλά, αυτεξούσια ο άνθρωπος και από μόνος του δεν μπορεί να σωθεί, διότι χωρίς Αυτόν Ποιμάνδρη, ου δύνασθε ποιήσετε ουδέν.
Ο ενσαρκωμένος Λόγος παρενέβη εσαεί μια φορά, στην Ιστορία του Κόσμου, διότι ο Κόσμος είναι καλός και από Αυτόν πλάστηκε. Ο Κόσμος αγωνίζεται μαχόμενος στον αόρατο πόλεμο του, και η παρεμβολή Του ήταν εσαεί μια φορά, οπού δια μέσω του θανάτου Του, τον θάνατον πάτησε, διόρθωσε την ζημία που επίφερε ο άνθρωπος στον κόσμο δια της υπερηφάνειας του νομίζοντας ότι θα γίνει Θ_ος στην θέση του Θ_ου. Σκοπός του ανθρώπου είναι η Θέωση του, και μόνο γι΄αυτό τον λόγο παρενέβη ο άρρητος Ων, οπού δια μέσω του άρρητου Νου ή Φως – Λόγος – Θέληση Του Θ_ου, πλέον ο άνθρωπος δεν ζει για τον εαυτό του, αλλά, δι’ Αυτόν. Δηλαδή ο άνθρωπος ενώνεται και πάλι δια μέσω του ομφάλιου λώρου της Ζωής για να αναστηθεί και ο ίδιος, διότι πως οι νεκροί θάβουν τους νεκρούς ; τουτέστιν “Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους” έτσι δια μέσω της Θειας Κοινωνίας (υπάρχει ακόμα θειοτέρα κοινωνία από την θεια κοινωνία της θειας ευχαριστίας της εκκλησίας : Αγ. Νικόδημος Η Πνευματική και νοερή Κοινωνία, δηλαδή, πως κοινωνείται νοερά και πνευματικά ο Λόγος, ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ) ενωνόμαστε με την άρρητη Τριάδα του Νου ή Φως – ο Λόγος – και η Θέληση Του Θ_ου, για να αναστηθούμε και να ζήσουμε διότι αυτός ο κόσμος είναι η αντανάκλαση, η σκιά του αληθινού Κόσμου.
Αυτή ήταν η μια εσαεί δια των αιώνων, των αιώνων παρέμβαση του άρρητου Ων.
Η Θεια παρέμβαση έγινε μια φορά δια παντός και επί παντός οπού σκοπώ έχει την σωτηρία του ανθρώπου. Οι θλίψεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από την υψικάμινο που γομώνεται η χύτοσει της κάθαρσης δια την σωτηρία του πλάσματος του Πλάστη.
Έτσι ο Νους ή Φως – Λόγος – ή Θέληση Του Θ_ου παρενέβην .Για αυτό μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· 20 θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· 21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν. Διαβάστε όλο το Κατά Ματθαίον (ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 6) για να καταλάβετε.
Κάποιοι πορεύονται στο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν δια μέσω του συνανθρώπου τους αφού σκοπός της παρέμβασης του Θ_ου είναι η σωτηρία του ανθρώπου έτσι ή μόνος, μόνο Θεό ή δια μέσω του Γάμου, οπού στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος ο Νους, ο Λόγος και η Ψύχη του ανθρώπου, ενώνονται ή προσπαθεί να συζευχτεί με το θειο και έτσι να ολοκληρωθεί ως άνθρωπος και αφού ολοκληρωθεί ως άνθρωπος να πορευτεί προς το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της Θέωσης του ή στην δεύτερη περίπτωση δια μέσω του Γάμου να ζήσει ποια όχι για τον εαυτό του ή τον εαυτό της αλλά να ζήσει ποια για τον άλλον ή την άλλην σύζυγο, ἵνα ὦσιν ἕν γίνουν τέλειος άνθρωπος και όχι παράνθρωπος, ἵνα ὦσιν ἕν επιτύχουν την θεωση τους.
Διότι εξαιτίας της γυναίκας υπάρχει ο άντρας και εξαιτίας του άντρα η γυναίκα. Οπού από μια άλλη οπτική, πρώτα δημιουργήθηκε η γυναίκα και αφού πρώτα προσδιοριστικέ το θηλυκό εξαιτίας αυτού πείρε την υπόσταση του τα αρσενικό αρά δημιουργήθηκε τελευταίος ο άντρας και όχι πρώτος. Άλλωστε το βρέφος στην αρχή είναι θηλυκό και μετά εξελίσσεται σε αρσενικό.
Έτσι Πρώτα πλάστηκε ας πούμε η Εύα και μετά ο Αδάμ. Δεν ξέρουμε πως ήταν ο άνθρωπος πριν πλαστή η Εύα , έτσι άνθρωπος γίνετε αυτός που ενώνεται είτε δια της συζυγίας οπού αρσενικό και θηλυκό συζευγμένα αποτελούν έναν άνθρωπο (έτερον ήμισυ συμπόσιο Πλάτωνας) ή δια της ενώσεως με το θειο οπού πάλι συζευξομενος πνευματικά το θειο ολοκληρώνεται και γίνεται άνθρωπος.
Ο μοναχικός άνθρωπος αν δεν ενωθεί με άλλον άνθρωπο αρσενικό και θηλυκό ή με το θειο δεν είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι άρρωστος. Διότι η μοναξιά είναι θάνατος.
Έτσι ο Θ_ος παρέμβει μια φορά στην δημιουργία του ανθρώπου πλάθοντας τον, και μια δια του θανάτου Του δια να διορθώσει την ανωμαλία στην φύση που επέφερε το δημιούργημα του δια της αστοχίας του, τον θάνατο, ώστε να τον αναστήσει από αυτόν τον τελευταίο.
Σκοπός του ανθρώπου είναι η θεωση του. Κάποιοι νομίζουν ότι γίνονται θεοί με το να κατακτήσουν τα πάντα και τον Κόσμο όλο, αλλά, κι αν όλο τον Κόσμο κερδίσουν και χάσουν την ψυχή τους, τι θα έχουν κερδίσει τελικός ;
Η βαθιά σημερινή κρίση έχει τις ρίζες της στην βαθιά αγνωμοσύνη του ανθρώπου που οδηγούν σε ατραπούς της λήθης οπού αυτή οδηγεί στην ραθυμία οπού αυτές οι τελευταίες οδηγούν στον σκοταδισμό και τον θάνατο πνευματικό και σωματικό (αν υπάρχει σωματικός θάνατος).
Το πνεύμα του σημερινού ανθρώπου έχει κατακρεουργηθεί πράγμα που οδηγεί τον σημερινό α-πολιτισμό σε μια ληθική εποχή του απόλυτου σκοταδισμού.
Δεν ξέρω τελικά, αν ο σημερινός εξωτερικός άνθρωπος καταφέρει να περάσει από την Παλαιά εποχή στην Καινή εποχή του εσωτερικού ανθρώπου οδηγώντας στην θεωση του. Το μόνο που διαφαίνεται είναι ότι διανύουμε την περίοδο των Σκοτεινών Αιώνων οπού αυτοί οι τελευταίοι σίγουρα θα δώσουν την σειρά τους στην αναγέννηση του ‘’καθολικού, συνολικού ανθρώπου’’ (Βλ. Αναγέννηση, Homo Universalis -Leonardo da Vinci ) οπού ίσως αυτή η Αναγέννηση οδηγήσει και στην Καινή εποχή(From Homo-sapiens to Anthropos) βγάζοντας δια της γνώσης (Πρώτα είναι ο Νους και μετά τα γράμματα) τον άνθρωπο από την αγνωμοσύνη του.
Socrates – Plato
Δεν ξέρω ποιός τόγραψε, όμως η προσέγγιση είναι ενδιαφέρουσα.
Ιάκωβος Τίγκας.