Αεραθλητής, ανεμοπόρος εκπαιδευτής, δάσκαλος, πιλότος της Ολυμπιακής & ακροβατικού διπλάνου, έφυγε από κοντά μας. Ενας άνθρωπος που επηρέασε καταλυτικά την παιδική μου ψυχή.
Καλά φτερά Μιχάλη.
Η αγάπη μου για τα ανεμόπτερα, είναι έμφυτη. Οταν πληροφορήθηκα για την ύπαρξη της Ανεμολέσχης Αθηνών, έμαθα ότι επειδή ήμουν ανήλικος 16 χρονών το 1974, για να αποκτήσω άδεια μαθητευομένου χειριστή & να πετάω, χρειάζεται συγκατάθεση κηδεμόνα.
Αντιμετώπισα τότε το σθεναρό όχι της μητέρας μου. Δεν απογοητεύτηκα όμως, & προσέφυγα στον τότε Πρόεδρο της ΑΝΛΑ & Διευθυντή Σχολής αν θυμάμαι καλά, τον Μιχάλη Ανθιμο, ζητώντας του διέξοδο.
Δεν με απογοήτευσε & με ρώτησε αν υπάρχει πατέρας, μου έδωσε το τηλέφωνο της λέσχης & του σπιτιού του, λέγοντάς μου να πω στον πατέρα μου ποιος είναι, & ότι θέλει να του μιλήσει.
Πράγματι έτσι & έγινε, & κλείσαμε ραντεβού ένα απόγευμα στα γραφεία της λέσχης, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας τότε.
Τον έπεισε για την ασφάλεια & την σοβαρότητα της δραστηριότητας της ΑΝΛΑ, καθώς & για τα ψυχικά κυρίως οφέλη, από την αυτονόητη πειθαρχία & αυτοσυγκράτηση που απαιτεί η εκπαίδευση στα ανεμόπτερα.
Η πολυπόθητη συγκατάθεση δόθηκε, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας μου, η οποία πείσθηκε με τον καιρό, ή συνήθισε.
Η παρέμβαση του Μιχάλη είχε επιδράσει καταλυτικά για την υπόλοιπη ζωή μου.
Ετσι άρχισα να πετάω ως εκπαιδευόμενος σε ηλικία 16 χρονών.
Θυμάμαι σε μια από τις πρώτες πτήσεις με τον ίδιο εκπαιδευτή στην πίσω θέση, τις παροτρύνσεις του για να χαλαρώσω, αφού ως αρχάριος μαθητευόμενος, έσφιγγα το χειριστήριο πολύ, όπως όλοι οι μαθητευόμενοι. Μου έλεγε να αγγίζω απαλά & τρυφερά το χειριστήριο, όπως θα άγγιζα το χέρι της αγαπημένης μου κοπέλας. Μου έλεγε ότι το ανεμόπτερο θέλει τρυφεράδα, όπως οι γυναίκες.
Θυμάμαι ότι στο τέλος της πτήσης, μου είχε πει ενθαρύνοντάς με, ότι έχω ταλέντο & να μην φύγω, να επιμείνω μέχρι τέλους & να πάρω πτυχίο, όπως & έγινε.
Είχε γράψει τις σημειώσεις αεροναυτιλίας που απαιτούνταν από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας ΥΠΑ, για τις εξετάσεις του πτυχίου ανεμοπόρου, & έκανε ο ίδιος το μάθημα αυτό.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που βρέθηκα στην παρέα των ανεμοπτεράδων, το βράδυ μετά το πέρας των πτήσεων στο διπλανό από το αεροδρόμιο του Τατοίου καφενεδάκι, όπου μαζευόμαστε, πως με είχε εντάξει στην ομάδα, αποκαλώντας με ιπτάμενο, όπως όλους, από τον πρώτο, όπως έλεγε, μέχρι τον τελευταίο αρχάριο.
Θυμάμαι ότι με είχε τιμωρήσει με ένα μήνα αποκλεισμό, όταν με δική μου υπαιτιότητα, σε πτήση μόνος, παραβίασα την χοάνη ασφαλείας των 200 μέτρων, με αποτέλεσμα να χάσω ύψος & να μπω στον διάδρομο προσγείωσης αντικανονικά & άτσαλα.
Θυμάμαι ότι με υπερασπίστηκε σθεναρά όταν με υπαιτιότητα τρίτων, & μη έχοντας άλλη επιλογή ως ανεμόπτερο χωρίς κινητήρα, κινδύνεψα να διασταυρωθώ σε πτήση μόνος με C 130 το οποίο ανακύκλωσε έγκαιρα ευτυχώς.
Ο Μιχάλης ήταν έντονη προσωπικότητα & είχε δημιουργήσει συμπάθειες & κάποιες αντιπάθειες, όπως ήταν πολύ φυσικό.
Στην φωτογραφία που ακολουθεί από το ιστορικό αρχείο της λέσχης διακρίνεται ο Μιχάλης δεύτερος από αριστερά όρθιος με την γραβάτα, & όλη η παλιά ευτυχισμένη παρέα μας.
Καλά φτερά Μιχάλη στην γειτονιά των Αγγέλων, θα σε θυμόμαστε πάντα.
Ιάκωβος Τίγκας
Καλά φτερά Μιχάλη.
Αντιμετώπισα τότε το σθεναρό όχι της μητέρας μου. Δεν απογοητεύτηκα όμως, & προσέφυγα στον τότε Πρόεδρο της ΑΝΛΑ & Διευθυντή Σχολής αν θυμάμαι καλά, τον Μιχάλη Ανθιμο, ζητώντας του διέξοδο.
Δεν με απογοήτευσε & με ρώτησε αν υπάρχει πατέρας, μου έδωσε το τηλέφωνο της λέσχης & του σπιτιού του, λέγοντάς μου να πω στον πατέρα μου ποιος είναι, & ότι θέλει να του μιλήσει.
Πράγματι έτσι & έγινε, & κλείσαμε ραντεβού ένα απόγευμα στα γραφεία της λέσχης, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας τότε.
Τον έπεισε για την ασφάλεια & την σοβαρότητα της δραστηριότητας της ΑΝΛΑ, καθώς & για τα ψυχικά κυρίως οφέλη, από την αυτονόητη πειθαρχία & αυτοσυγκράτηση που απαιτεί η εκπαίδευση στα ανεμόπτερα.
Η πολυπόθητη συγκατάθεση δόθηκε, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας μου, η οποία πείσθηκε με τον καιρό, ή συνήθισε.
Η παρέμβαση του Μιχάλη είχε επιδράσει καταλυτικά για την υπόλοιπη ζωή μου.
Θυμάμαι σε μια από τις πρώτες πτήσεις με τον ίδιο εκπαιδευτή στην πίσω θέση, τις παροτρύνσεις του για να χαλαρώσω, αφού ως αρχάριος μαθητευόμενος, έσφιγγα το χειριστήριο πολύ, όπως όλοι οι μαθητευόμενοι. Μου έλεγε να αγγίζω απαλά & τρυφερά το χειριστήριο, όπως θα άγγιζα το χέρι της αγαπημένης μου κοπέλας. Μου έλεγε ότι το ανεμόπτερο θέλει τρυφεράδα, όπως οι γυναίκες.
Θυμάμαι ότι στο τέλος της πτήσης, μου είχε πει ενθαρύνοντάς με, ότι έχω ταλέντο & να μην φύγω, να επιμείνω μέχρι τέλους & να πάρω πτυχίο, όπως & έγινε.
Είχε γράψει τις σημειώσεις αεροναυτιλίας που απαιτούνταν από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας ΥΠΑ, για τις εξετάσεις του πτυχίου ανεμοπόρου, & έκανε ο ίδιος το μάθημα αυτό.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που βρέθηκα στην παρέα των ανεμοπτεράδων, το βράδυ μετά το πέρας των πτήσεων στο διπλανό από το αεροδρόμιο του Τατοίου καφενεδάκι, όπου μαζευόμαστε, πως με είχε εντάξει στην ομάδα, αποκαλώντας με ιπτάμενο, όπως όλους, από τον πρώτο, όπως έλεγε, μέχρι τον τελευταίο αρχάριο.
Θυμάμαι ότι με είχε τιμωρήσει με ένα μήνα αποκλεισμό, όταν με δική μου υπαιτιότητα, σε πτήση μόνος, παραβίασα την χοάνη ασφαλείας των 200 μέτρων, με αποτέλεσμα να χάσω ύψος & να μπω στον διάδρομο προσγείωσης αντικανονικά & άτσαλα.
Θυμάμαι ότι με υπερασπίστηκε σθεναρά όταν με υπαιτιότητα τρίτων, & μη έχοντας άλλη επιλογή ως ανεμόπτερο χωρίς κινητήρα, κινδύνεψα να διασταυρωθώ σε πτήση μόνος με C 130 το οποίο ανακύκλωσε έγκαιρα ευτυχώς.
Ο Μιχάλης ήταν έντονη προσωπικότητα & είχε δημιουργήσει συμπάθειες & κάποιες αντιπάθειες, όπως ήταν πολύ φυσικό.
Στην φωτογραφία που ακολουθεί από το ιστορικό αρχείο της λέσχης διακρίνεται ο Μιχάλης δεύτερος από αριστερά όρθιος με την γραβάτα, & όλη η παλιά ευτυχισμένη παρέα μας.
Ιάκωβος Τίγκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου