Το χρήμα ως μέσον ανταλλακτικής αξίας αγαθών

Είναι πράγματι παράξενο & παράλογο, να γνωρίζεις την λύση ενός μυστηρίου, το οποίο δεν μπορείς να εξηγήσεις.

Χρόνια με απασχολεί το μυστήριο της επινόησης του χρήματος, ως μέσον ανταλλακτικής αξίας αγαθών.

Που, πότε & από ποιούς επινοήθηκε μας είναι άγνωστο στην ουσία καθώς έχουν γραφεί πολλά, αλλά & δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Το ζητούμενο είναι γιατί οι άνθρωποι με αυτό, δεν ικανοποιούν τις επιθυμίες τους εξ΄ίσου, & ανάλογα με τα ενδιαφέροντα ενός εκάστου. Το ζητούμενο είναι το μυστήριο της πλεονεξίας, της φιλαργυρίας, η οποία είναι ασθένεια. Η ασθένεια στην οποία οφείλεται το κατάντημα της σημερινής ανθρωπότητας.

Σκεφτόμουν & συζητούσα με τον εαυτό μου, τι θα έκανα, αν για κάποιο λόγο, ξαφνικά βρισκόμουν με ένα τεράστιο χρηματικό ποσόν στα χέρια μου.

Θα έκανα το λοιπόν μιά μελέτη, για το πως θα μπορούσα να εξασφαλίσω για το υπόλοιπο της ζωής μου & όχι μόνον, την παροχή βοήθειας σε συνανθρώπους μου, με παροχή εργασίας, πόσους θα μπορούσα να βοηθήσω & τι είδους  υποδομή θα έφτιαχνα, ώστε να υπάρχει προσφορά στην κοινωνία.

Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό, ένα εργοστάσιο κατασκευής ηλεκτρικών συσκευών, στο οποίο δούλεψα σαν φοιτητής για έναν μήνα, αφού με απέλυσαν καθώς δεν δέχθηκα επίσημη προαγωγή μου σε ρουφιάνο, & όχι μόνον δεν το δέχθηκα, αλλά είχα το θράσσος & το ανακοίνωσα & στους συν-εργάτες μου.

Αν λοιπόν είχα εγώ αυτό το εργοστάσιο, με απασχολούμενους 100 ανθρώπους με τις οικογένειές τους, θα ήξερα τα λειτουργικά έξοδά του, τα κέρδη του, & βεβαίως τα ποσά που χρησιμοποιούνται για τις αμοιβές των εργαζομένων.

Εγώ λοιπόν ως ιδιοκτήτης του εργοστασίου, απολαμβάνω τα κέρδη από τους κόπους μου, & ζω σε χλιδή & ευμάρεια υπερβολική, ενώ ο κυρ Γιώργος, που ανακατεύει το καμίνι με το ρευστό αλουμίνιο & το χύνει στα καλούπια, & εισπνέει τους δηλητηριώδεις ατμούς, στερείται της χλιδής, όχι των απαραίτητων, αλλά της χλιδής.

Ετσι λοιπόν θα κατέβαζα τις δικές μου αποδοχές, τον δικό μου μισθό, στο επίπεδο του κυρ Γιώργη & θα διένημα τα περισσεύματα στους εργάτες του εργοστασίου μου, κάνοντάς τους ουσιαστικά, μετόχους στα κέρδη, αποκλείοντας την υπερβολική χλίδα από όλους, & πρώτα απόλους από τον εαυτό μου, & εξασφαλίζοντας έτσι διαβίωση για όλους πολύ πιό πάνω από τα απαραίτητα με ταυτόχρονη ικανοποίηση & των πρόσθετων επιθυμιών αγαθής διασκέδασης ενός εκάστου.

Ετσι τα κίνητρα για συνεπή εργασία θα αυξάνονταν, η παραγωγικότητα θα αυξανόταν, το εργοστάσιο θα μεγάλωνε, & θα είχε την δυνατότητα να αυξήσει & τον αριθμό των εργαζομένων, έτσι θα προστείθενταν & άλλοι εργαζόμενοι στην παρέα μας & θα αυξάνονταν τα παραγώμενα αγαθά στην κοινωνία ποσοτικά, & ποιοτικά.

Με νομικές διαδικασίες θα εξασφάλιζα ότι & μετά τον θάνατό μου, θα εξακολουθούσε η ίδια τακτική από τον επόμενο ιδιοκτήτη, καθώς & το ποιός θα ήταν ο επόμενος ιδιοκτήτης του εργοστασίου, με αδιάβλητες διαδικασίες.

Ιδού λοιπόν το ερώτημα μυστήριο: Γιατί εγώ θα έπρεπε να ζω στην υπερβολική χλίδα, ενώ ο κυρ Γιώργης που ανέπνεε τους ατμούς από το ρευστό αλουμίνιο, να ζει με τα απολύτως απαραίτητα;

Εφ΄όσον μπορούμε όλοι να έχουμε αυτά που μας χρειάζονται & επί πλέον την ικανοποίηση των αγαθών επιθυμιών διασκέδασης, τι είναι εκείνο που εμποδίζει τους ανθρώπους να το κάνουν; Τι είναι εκείνο που οδήγησε τον τότε ιδιοκτήτη του εργοστασίου, να επιχειρήσει να με προάγει σε ρουφιάνο για να επιτηρεί τους εργαζομένους του; Τι είναι εκείνο, που ζητούσε παραπάνω με αποτέλεσμα να μην μπορεί να απολαύσει την διεστραμμένη χλίδα του; Αρα να υποφέρει;

Δεν έχω καταφέρει να απαντήσω χρόνια σε αυτό το ερώτημα. Και όμως γνωρίζω την λύση. Είναι αυτή που εκτέθηκε.

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Ολοι χρωστάνε λέει & διαπραγματεύονται & η παγκόσμια οικονομία, & κρίση & κουραφέξαλα. Και εδώ γνωρίζω την λύση. Οχι γιατί είμαι έξυπνος αλλά γιατί πήγα σχολείο & την διάβασα στα Αρχαία Ελληνικά. Αλλος την βρήκε. Ο Σόλωνας & την ονόμασε Σεισάχθεια. Δηλαδή διαγραφή των χρεών όλων, Εθνών, εταιρειών, δημοσίου, φυσικών προσώπων, μένει ο καθένας με ότι έχει & ξεκινάμε από την αρχή. Από μηδενική βάση.

Είναι πράγματι παράξενο & παράλογο, να γνωρίζεις την λύση ενός μυστηρίου, το οποίο δεν μπορείς να εξηγήσεις.

Ιάκωβος Τίγκας.