"Ολοι θυμόμαστε την αρμονική συμβίωση Τούρκων & Ελλήνων για
400 χρόνια, που δυστυχώς διαταράχθηκε από ένα τσούρμο ξεβράκωτους, με
τις γνωστές σήμερα συνέπειες"
Δημήτριος Αρχοντώνης
Εφεδρος Αξιωματικός Τουρκικού Στρατού
Ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Αξιος συνεχιστής του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που αφόρισε τους Κολοκοτρωναίους. Αυτοί
& όσοι τους κάνουν υπακοή, θα πάνε αύριο να "αποδώσουν" φόρο τιμής
στους Καπεταναίους του 1821. Με προσκλήσεις. Τέτοιος κολοσυρφετός Λαού
είμαστε. Γιατί κάθε Λαός, είναι άξιος των ηγετών του.
Ιδού η ιστορία του αφορισμού των Κολοκοτρωναίων:
Τον Ιανουάριο του 1806, δεκαπέντε χρόνια πριν τηνεπανάσταση, οι Τούρκοι αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους μετους κλέφτες της Πελοποννήσου, οι οποίοι είχαν γίνει κράτος εν κράτει.Μεγαλύτερος όλων και πιο ενοχλητικός για την Υψηλή Πύλη, ήταν ο ΘεόδωροςΚολοκοτρώνης. Τον μήνα εκείνο έφθασε στην Τριπολιτσά ο αφορισμός των κλεφτώναπό το Πατριαρχείο, μαζί με ένα σουλτανικό διάταγμα, που διέταζε τον τοπικόπληθυσμό, να μη προσφέρει καταφύγιο στους κλέφτες, να μην τους χορηγεί τρόφιμα,να διακόψει κάθε σχέση μαζί τους, να τους καταδίδει στις τουρκικές αρχές και ναενισχύει τον στρατό, κάθε φορά που θα οργάνωνε επιχειρήσεις εναντίον τους.Έτσι, με τη συνδρομή της εκκλησίας και όλων των προκρίτων του Μοριά, οκατατρεγμός εναντίον των κλεφτών έλαβε την αγριότερη μορφή του. Ο Κολοκοτρώνηςσυγκέντρωσε τους περίπου 150 άνδρες του και τους πρότεινε να καταφύγουν στηΖάκυνθο. Μετά την επίμονη άρνησή τους, τους συμβούλευσε να σχηματίσουν πέντε ήέξι μπουλούκια,
να κρυφτούν, να περιμένουν έως τον Μάρτιο να λιώσουν τα χιόνια και τότε νασυγκεντρωθούν εκ νέου. Ωστόσο, δεν εισακούσθηκε. Οι άνδρες του ήθελαν νααντισταθούν ενωμένοι σε ολόκληρη τη στρατιωτική δύναμη του Μοριά, τουρκική καιελληνική....
Οι Τούρκοι συνέλαβανπολλούς Έλληνες, υπόπτους για υπόθαλψη των κλεφτών και τους υπέβαλαν σε φρικτάβασανιστήρια. Με αυτήν τη μέθοδο τρομοκρατίας, κατάφεραν να εξαναγκάσουν τουςντόπιους πληθυσμούς, να καταδιώξουν τους Κολοκοτρωναίους και τους άλλουςκλέφτες. Κάθε χωριό έγινε και μια θανάσιμη παγίδα. Τούρκοι και Έλληνες πουσυνεργάζονταν μαζί τους, έστηναν ενέδρες, τους συλλάμβαναν και τους οδηγούσανσιδηροδέσμιους στην Τριπολιτσά. Η απομόνωση των κλεφτών στέφθηκε από επιτυχία.Η οριστική εξολόθρευσή τους ήταν πλέον θέμα χρόνου. Οι αφορισμένοιΚολοκοτρωναίοι δεν μπορούσαν να βρουν άσυλο πουθενά. Το σώμα τους έπρεπε νααυτοδιαλυθεί. Χωρίσθηκαν με δάκρυα στα μάτια και με αυτά τα λόγια: «Καλήαντάμωση στον άλλο κόσμο». Λίγο καιρό μετά τον χωρισμό, ο δρόμος, ο χαραγμένοςμε αίμα για την κλεφτουριά, έφθασε στο τέλος του. Όλοι όσοι χωρίσθηκαν από τονΚολοκοτρώνη, σκοτώθηκαν. Η εξόντωση των κλεφταρματολών του Μοριά υπήρξεολοκληρωτική.
Οι δυστυχισμένοι ραγιάδες έχαναν τους μοναδικούς φυσικούς τους προστάτες,απέναντι στις αυθαιρεσίες της τουρκικής εξουσίας.
Ο Κολοκοτρώνης στηΖάκυνθο.
Τελικά οΚολοκοτρώνης, κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες κατάφερε να περάσει στηΖάκυνθο. Η φήμη του όμως, παρέμεινε στην Πελοπόννησο. Ο θρύλος του φοβερούκλέφτη, τον οποίο τόσο αποτελεσματικά συντηρούσε η λαϊκή φαντασία, προκαλούσευστερία στις τουρκικές Αρχές. Στην Τριπολιτσά, σχεδόν καθημερινά, έφθαναν οιπιο παράξενες και αντιφατικές πληροφορίες για τον Κολοκοτρώνη. Άλλοι τονέβλεπαν να λεηλατεί, με δεκάδες κλέφτες, τα τουρκικά τσιφλίκια και άλλοιδιέδιδαν ότι σκοτώθηκε. Ο Σουλτάνος τον επικήρυξε και πολλοί εμφανίσθηκαν στιςαρχές με κομμένα κεφάλια, που υποστήριζαν ότι ήταν του τρομερού αρματολού.Άλλωστε, οι Τούρκοι στο διοικητικό κέντρο της Τρίπολης, δεν γνώριζαν πως ήταντο πρόσωπό του. Γνώριζαν όμως, πως είχε «κεντήσει» στο χέρι του, με στίγμαπυρίτιδας, τη χρονολογία γέννησής του. Για να σταματήσει η προσπάθειαεξαπάτησης, που μεγέθυνε και τον θρύλο του Κολοκοτρώνη, έκοψαν μερικά κεφάλιααπατεώνων, που έλεγαν ψέματα ότι σκότωσαν τον Θόδωρο Κολοκοτρώνη.
Άλλοι, κάθε τόσο, παρουσίαζαν στον διοικητή του Μοριά κάποιο κομμένο χέρι με τοσυγκεκριμένο σημάδι. Οι Τούρκοι έδιναν υπέρογκη αμοιβή και το κρεμούσανεπιδεικτικά στην αγορά, σύντομα όμως μάθαιναν πως ο Κολοκοτρώνης ζούσε. Τότε,για έναν ολόκληρο χρόνο, πήγαιναν στον διοικητή άλλα κομμένα χέρια. Τελικάαπελπίστηκαν. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Γέρος επέστρεψε στον Μοριά,κρατώντας στο κεντημένο χέρι του το φλάμπουρο της Επανάστασης.
Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός.
Δημήτριος Αρχοντώνης
Εφεδρος Αξιωματικός Τουρκικού Στρατού
Ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Τον Ιανουάριο του 1806, δεκαπέντε χρόνια πριν τηνεπανάσταση, οι Τούρκοι αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους μετους κλέφτες της Πελοποννήσου, οι οποίοι είχαν γίνει κράτος εν κράτει.Μεγαλύτερος όλων και πιο ενοχλητικός για την Υψηλή Πύλη, ήταν ο ΘεόδωροςΚολοκοτρώνης. Τον μήνα εκείνο έφθασε στην Τριπολιτσά ο αφορισμός των κλεφτώναπό το Πατριαρχείο, μαζί με ένα σουλτανικό διάταγμα, που διέταζε τον τοπικόπληθυσμό, να μη προσφέρει καταφύγιο στους κλέφτες, να μην τους χορηγεί τρόφιμα,να διακόψει κάθε σχέση μαζί τους, να τους καταδίδει στις τουρκικές αρχές και ναενισχύει τον στρατό, κάθε φορά που θα οργάνωνε επιχειρήσεις εναντίον τους.Έτσι, με τη συνδρομή της εκκλησίας και όλων των προκρίτων του Μοριά, οκατατρεγμός εναντίον των κλεφτών έλαβε την αγριότερη μορφή του. Ο Κολοκοτρώνηςσυγκέντρωσε τους περίπου 150 άνδρες του και τους πρότεινε να καταφύγουν στηΖάκυνθο. Μετά την επίμονη άρνησή τους, τους συμβούλευσε να σχηματίσουν πέντε ήέξι μπουλούκια,
να κρυφτούν, να περιμένουν έως τον Μάρτιο να λιώσουν τα χιόνια και τότε νασυγκεντρωθούν εκ νέου. Ωστόσο, δεν εισακούσθηκε. Οι άνδρες του ήθελαν νααντισταθούν ενωμένοι σε ολόκληρη τη στρατιωτική δύναμη του Μοριά, τουρκική καιελληνική....
Οι Τούρκοι συνέλαβανπολλούς Έλληνες, υπόπτους για υπόθαλψη των κλεφτών και τους υπέβαλαν σε φρικτάβασανιστήρια. Με αυτήν τη μέθοδο τρομοκρατίας, κατάφεραν να εξαναγκάσουν τουςντόπιους πληθυσμούς, να καταδιώξουν τους Κολοκοτρωναίους και τους άλλουςκλέφτες. Κάθε χωριό έγινε και μια θανάσιμη παγίδα. Τούρκοι και Έλληνες πουσυνεργάζονταν μαζί τους, έστηναν ενέδρες, τους συλλάμβαναν και τους οδηγούσανσιδηροδέσμιους στην Τριπολιτσά. Η απομόνωση των κλεφτών στέφθηκε από επιτυχία.Η οριστική εξολόθρευσή τους ήταν πλέον θέμα χρόνου. Οι αφορισμένοιΚολοκοτρωναίοι δεν μπορούσαν να βρουν άσυλο πουθενά. Το σώμα τους έπρεπε νααυτοδιαλυθεί. Χωρίσθηκαν με δάκρυα στα μάτια και με αυτά τα λόγια: «Καλήαντάμωση στον άλλο κόσμο». Λίγο καιρό μετά τον χωρισμό, ο δρόμος, ο χαραγμένοςμε αίμα για την κλεφτουριά, έφθασε στο τέλος του. Όλοι όσοι χωρίσθηκαν από τονΚολοκοτρώνη, σκοτώθηκαν. Η εξόντωση των κλεφταρματολών του Μοριά υπήρξεολοκληρωτική.
Οι δυστυχισμένοι ραγιάδες έχαναν τους μοναδικούς φυσικούς τους προστάτες,απέναντι στις αυθαιρεσίες της τουρκικής εξουσίας.
Ο Κολοκοτρώνης στηΖάκυνθο.
Τελικά οΚολοκοτρώνης, κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες κατάφερε να περάσει στηΖάκυνθο. Η φήμη του όμως, παρέμεινε στην Πελοπόννησο. Ο θρύλος του φοβερούκλέφτη, τον οποίο τόσο αποτελεσματικά συντηρούσε η λαϊκή φαντασία, προκαλούσευστερία στις τουρκικές Αρχές. Στην Τριπολιτσά, σχεδόν καθημερινά, έφθαναν οιπιο παράξενες και αντιφατικές πληροφορίες για τον Κολοκοτρώνη. Άλλοι τονέβλεπαν να λεηλατεί, με δεκάδες κλέφτες, τα τουρκικά τσιφλίκια και άλλοιδιέδιδαν ότι σκοτώθηκε. Ο Σουλτάνος τον επικήρυξε και πολλοί εμφανίσθηκαν στιςαρχές με κομμένα κεφάλια, που υποστήριζαν ότι ήταν του τρομερού αρματολού.Άλλωστε, οι Τούρκοι στο διοικητικό κέντρο της Τρίπολης, δεν γνώριζαν πως ήταντο πρόσωπό του. Γνώριζαν όμως, πως είχε «κεντήσει» στο χέρι του, με στίγμαπυρίτιδας, τη χρονολογία γέννησής του. Για να σταματήσει η προσπάθειαεξαπάτησης, που μεγέθυνε και τον θρύλο του Κολοκοτρώνη, έκοψαν μερικά κεφάλιααπατεώνων, που έλεγαν ψέματα ότι σκότωσαν τον Θόδωρο Κολοκοτρώνη.
Άλλοι, κάθε τόσο, παρουσίαζαν στον διοικητή του Μοριά κάποιο κομμένο χέρι με τοσυγκεκριμένο σημάδι. Οι Τούρκοι έδιναν υπέρογκη αμοιβή και το κρεμούσανεπιδεικτικά στην αγορά, σύντομα όμως μάθαιναν πως ο Κολοκοτρώνης ζούσε. Τότε,για έναν ολόκληρο χρόνο, πήγαιναν στον διοικητή άλλα κομμένα χέρια. Τελικάαπελπίστηκαν. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Γέρος επέστρεψε στον Μοριά,κρατώντας στο κεντημένο χέρι του το φλάμπουρο της Επανάστασης.
Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου