Αθάνατοι. Υμνος.

Αν τότε που μεθούσατε, στης Λευτεριάς την Δόξα
& ενός Κωλέτη φτύνατε της ρουφιανιάς την λόξα,
σήμερα & αν πεθάνατε, ζείτε μες στις καρδιές μας,
γιατί Κωλέτηδες πολλοί, ρουφούν τις φαμελιές μας.

Γέρο μου σε δικάσανε, σένα τον Στρατηλάτη
που Δράμαλη & Ιμπραήμ, τους ρίμαξες την πλάτη.

 Και συ Νικήτα πούτρωγες, τους Τούρκους σαν απίδια,
ζητιάνο σε κατάντησε, η Λεύτερη Πατρίδα.
Και τον Ανδρούτσο που χυμά, σαν της Γραβιάς Λιοντάρι,
στην φυλακή τον φάγανε, άνανδροι ποπολάροι.

Και εσύ Μαντώ τι έκανες; Για τον Αγώνα τάχα;
Τίποτα δεν σου γνώρισαν, & πέθανες στην ψάθα.

 Και συ μωρ΄Καπετάνισα, του Μπούμπουλη γυναίκα,
σε διώξαν απ΄το Ναύπλιο, δεν είσουνα "νενέκα".
Την γη που λευτερώσατε, την Λεύτερη Ελλάδα,
τώρα Κωλέτης κυβερνά, ρουφιάνοι μιά αράδα,
που πλήθυνε & αβγάτησε, & γίναν χίλιοι μύριοι,
θα παν να σας γιορτάσουνε, σκουλήκια & αλητήριοι.
Μην κλαίτε παλληκάρια μου, & να μην χολοσκάτε,
στην Ιεροσυλία τους, το ξέρω πως βογγάτε.
Είναι Κωλέτηδες πολλοί, ρουφιάνοι & σκουλήκια,
πισώπλατα όλοι χτυπούν, δεν ξέρουνε αντρίκια.
Και αν ο Θεός υπόγραψε, την Λευτεριά σας τότε,
θα ξαναβάλει υπογραφή & Ευλογιά σαν τότε.
Κι αν χύσατε το αίμα σας & τράφηκαν σκουλήκια,
τράφηκαν όμως & καρδιές, με Λεβεντιά αντρίκια.
Θα χύσουμε το αίμα μας, & εμείς για την Πατρίδα,
& δεν θα επιτρέψουμε να ζήσουν άλλα φίδια.
Κι όταν θα ανταμώσουμε, στα Ουράνια λαγκάδια,
τότε θα κλαίμε από χαρά, κοντά στην Θεία Ανταύγεια.
Ιάκωβος Τίγκας.