O ΘΑΝΑΤΟΣ & Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΚΙΑ.
Με αφορμή την απώλεια προσφιλούς μου προσώπου, για πολλοστή φορά, αναρωτήθηκα γιατί η θέα αυτής της φρίκης, δεν είναι σε θέση να απαλλάξει τον άνθρωπο από την κακία. Για πολλοστή δορά το ερώτημα έμεινε αναπάντητο. Μια σειρά από συλλογισμούς μου ήρθαν στο νου.
Οι διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων, ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Στην μία κατηγορία ανήκουν αυτοί που προσπαθούν να βλάψουν ή βλάπτουν την αξιοπρέπεια των άλλων. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν αυτοί που προσπαθούν αμυνόμενοι ή & επιτειθέμενοι, να διαφυλλάξουν την αξιοπρέπειά τους. Αυτοί οι δεύτεροι, μπροστά στην θέα της φρίκης, δυναμώνουν στον αγώνα τους για διαφύλλαξη της αξιοπρέπειάς τους, αναλογιζόμενοι τις μνήμες που θα αφήσουν πίσω τους. Οι άλλοι όμως της πρώτης κατηγορίας δεν γνωρίζω τι ακριβώς νοιώθουν.
Βέβαια θα μου πει κάποιος, καταλαβαίνουν ότι οι πράξεις τους βλάπτουν τους άλλους; Η νομίζουν ότι αγωνίζονται υπέρ του δικαίου; Η Ιστορία έχει δείξει ότι συνειδητά βλάπτουν τους άλλους & ντύνουν τις βλαπτικές τους ενέργειες με δήθεν Δικαιοφάνεια & καθήκον. Διϋλίζουν τον κώνωπα & καταπείνουν την κάμηλο. Περίτρανα παραδείγματα είναι πολλά στην Ιστορία.
Στην καταδίκη του Σωκράτη, οι Δικαστές του κοπτόμενοι για Δικαιοσύνη, έστειλαν πρεσβείες στην φυλακή του, προτείνοντάς του να δραπετεύσει, υποσχόμενοι ότι θα τον διευκόλυναν. Είχαν λοιπόν επίγνωση της πράξης τους την οποία προσπάθησαν να εξαλείψουν, με αυτόν τον επαίσχυντο τρόπο. Οταν ο Σωκράτης αρνήθηκε, & τους κάλεσε να αναθεωρήσουν την απόφασή τους, δηλώνοντας πίστη στις διδαχές του & τους νόμους, δεν είχαν την λεβεντιά να το κάνουν, αφήνοντάς τον να πιεί το κώνιο.
Οι Δικαστές του Κολοκοτρώνη, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν, αφού η Ιστορία τους κατέγραψε, όπως κατέγραψε & την Δικαίωσή του αλλά & τον Δικαστή Πολυζωϊδη που στην απολογία του υπήρξε κόλαφος για τα ξενόφερτα συμφέροντα & σκοπιμότητες.
Οι Δικαστές του Χριστού ανεξάρτητα από το αν οι Εβραίοι τον δέχθηκαν ή όχι, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν, αφού είναι καταγεγραμμένο ότι δεν έβρισκαν κατηγορία άξια θανάτου & κατασκεύασαν μία αυτή της προδοσίας κατά της Ρώμης, επειδή ανακύρηξε δήθεν τον Εαυτό Του Βασιλέα των Ιουδαίων. Είναι η κατηγορία που γράφτηκε σε ταμπελίτσα, στα Ελληνικά & στα Λατινικά & κρεμάστηκε στον Σταυρό. Οι σημερινοί απόγονοί τους, δεν μπήκαν (ακόμη) στον κόπο, μόνον γι αυτό να ζητήσουν μιά συγγνώμη.
Ολοι αυτοί που βλάπτουν τους άλλους & ντύνουν τις βλαπτικές τους ενέργειες με την δήθεν ένοια τους για το Δίκαιο & το καθήκον, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν & συνειδητά εξυπηρετούν σκοπιμότητες & ίδια συμφέροντα με αθέμητους τρόπους. Το ερώτημα όμως παραμένει. Γιατί η θέα της φρίκης δεν είναι ικανή να τους φέρει στα συγκαλά τους; Φοβάμαι ότι όταν το ερώτημα απαντηθεί γι αυτούς, θα είναι αργά.
Ιάκωβος Τίγκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου