Το πλέον δυσκολοκατανόητο, παρεξηγημένο & μεγαλόπρεπο δίδαγμα.
Η αγάπη προς τους εχθρούς, είναι βασικό δίδαγμα, του Θεανθρώπου Χριστού, προς τους ανθρώπους.
Και όχι μόνον δίδαγμα, αλλά απαίτηση, προαπαιτούμενο θα λέγαμε με την γλώσσα του σήμερα, για την μετοχή στην Βασιλεία του Θεού.
Είναι όμως εφικτό; & πως μπορούμε να το επιτύχουμε & να το νοιώσουμε;
Εδώ είναι το κλειδί. Τι είναι εκείνο που θα πρέπει να νοιώσουμε; Και η Δικαιοσύνη; η τιμωρία; επίσης προαπαιτούμενα για την Βασιλεία του Θεού. Πως συνυπάρχουν αυτά τα εν πρώτοις αντιφατικά, προαπαιτούμενα;
Η απάντηση εμπεριέχεται στα κείμενα της Αγίας Γραφής, & ειδικά στην Καινή Διαθήκη, όπου περιγράφονται συμβάντα, που αποδεικνύουν ότι η αγάπη προς τους εχθρούς, είναι εφικτή, συνυπάρχει με την Δικαιοσύνη & την τιμωρία, & εκφράζεται με συγκεκριμένο τρόπο.
Θα αναφερθώ στην αδιανόητη συγχώρηση του Χριστού προς τους Σταυρωτές του, την ώρα που πέθαινε επάνω στον Σταυρό & τα αποτελέσματα που παράχθηκαν από αυτό, & στην επίσης αδιανόητη συγχώρηση του Στεφάνου, την ώρα που πέθαινε με λιθοβολισμό προς εκείνους που τον λιθοβολούσαν, & την μεταστροφή του Σαούλ, που μετονομάστηκε σε Παύλο, & αναδείχθηκε ο Απόστολος των Εθνών.
Η παρεξήγηση & η παρερμήνευση, προκύπτει από το λάθος που κάνουν οι άνθρωποι, περιμένοντας να νοιώσουν για τους εχθρούς τους, το συναίσθημα της αγάπης, όπως το νοιώθουν με τα προσφιλή τους πρόσωπα. Ετσι διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατον, καταλήγουν ότι είναι πολύ δύσκολο, & στο τέλος το διαστρεβλώνουν με την στείρα αγαπολογία, που βολεύει, παραιτούνται από την διεκδίκηση της Δικαιοσύνης, & καταλήγουν στο αρρωστημένο ψυχιατρικό σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα, αρχίζει & τρέφει συμπάθεια προς τον θύτη του.
Ας δούμε όμως πως πραγματικά είναι τα πράγματα, απλά, κατανοητά & εφικτά.
Οταν ο Χριστός είπε επάνω στον Σταυρό εκείνο το αδιανόητο: "Πάτερ, άφες αυτοίς, ού γαρ οίδασι τι ποιούσι", γνώριζε τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.
Ετσι λοιπόν, μετά την Ανάσταση & την Ανάληψη, όταν συνέβη η Πεντηκοστή, & έλαβαν οι παρευρισκόμενοι το Αγιο Πνεύμα με μορφή πύρινων γλωσσών στα κεφάλια τους, ο Πέτρος, εμπνευσμένος, άρχισε να απευθύνεται στο πλήθος που ήταν μαζεμένο & έλεγαν ότι είναι μεθυσμένοι, επειδή μιλούσαν ξένες γλώσσες, & να τους εξηγεί πως έχουν τα πράγματα. Τους είπε με δυο λόγια, ότι "αυτός που εσείς Σταυρώσατε, είναι αυτός που Αναστήθηκε & ευθύνεται για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, & πως αυτός είναι ο Σωτήρας του κόσμου".
Το αποτέλεσμα που παράχθηκε ήταν ότι από αυτούς, που φώναζαν "άρον άρον, σταύρωσον αυτόν", πολλοί ήρθαν σε επίγνωση, μετανόησαν, (νόησαν εκ των υστέρων), & έφτιαξαν τον πρώτο πυρήνα της Εκκλησίας.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό, εάν τους είχε κλείσει τον δρόμο ο Χριστός, & δεν τους άφηνε, επάνω στον Σταυρό.
Το δεύτερο συμβάν, αφορά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, ο οποίος, την ώρα που πέθαινε, είπα το αδιανόητο "Κύριε άφες αυτοίς, & μη στήσεις την αμαρτία την οποία κάνουν".
Ας δούμε το αποτέλεσμα που παράχθηκε από αυτό.
Ανάμεσα στο πλήθος που τον λιθοβολούσαν, ήταν & ο ανήλικος Σαούλ, Φαρισαίος στο Αξίωμα, ο οποίος επειδή ήταν ανήλικος, δεν μπορούσε να λάβει μέρος στον λιθοβολισμό, & φύλασσε τα ρούχα εκείνων που λιθοβολούσαν.
Οταν ενηλικιώθηκε, εξελίχθηκε σε μεγάλο διώκτη & φονιά των Χριστιανών, & είχε επιδοθεί με ζήλο στην εξολόθρευση της αίρεσης του Χριστού, υπηρετώντας τα συμφέροντα των Ιουδαίων, ταξιδεύοντας, ανακαλύπτοντας & εξολοθρεύοντας τους πυρήνες της Χριστιανικής πίστης, όπου υπήρχαν στον τότε γνωστό κόσμο.
Μέχρι το θαυμαστό συμβάν, στο δρόμο για την Δαμασκό, όπου πήγαινε να εξολοθρεύσει τους εκεί Χριστιανούς. Τότε που τον τύφλωσε ο ίδιος ο Χριστός με εκτυφλωτική λάμψη, & άκουσε την φωνή του να του λέει: " Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;"
Το αποτέλεσμα που παράχθηκε, ήταν η μεταστροφή του διώκτη Σαούλ, σε Απόστολο των Εθνών Παύλο, αφού έκατσε τρεις μέρες χωρίς να φάει & να πιει τίποτε, & τις οδηγίες που του δόθηκαν, αντί να εξολοθρεύσει τον Χριστιανικό πυρήνα της Δαμασκού, πήγε & τους κήρυξε τα συμβάντα & τον λόγο του Θεού.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό, εάν ο Στέφανος τους είχε κλείσει τον δρόμο, όταν τον λιθοβολούσαν.
Η αγάπη προς τους εχθρούς λοιπόν συνυπάρχει με την διεκδίκηση της Δικαιοσύνης, & η μεγαλύτερη & γλυκύτερη εκδίκηση του αδικούμενου, είναι να δει αυτούς που τον αδίκησαν, κοντά στον Θεό, ερχόμενους στα συγκαλά τους. Εάν αυτό συμβεί, για όσους συμβεί, τότε δεν θα είναι εχθροί του. Για όσους δεν θα συμβεί, & δεν θα έρθουν στα συγκαλά τους, όπως λέει & η Γραφή, "καλύτερα να είχαν δέσει μια πέτρα στον λαιμό τους, & να είχαν πέσει στην θάλασσα".
Το ποιοι θα έρθουν στα συγκαλά τους & ποιοι όχι, αυτό δεν το γνωρίζουμε εμείς.
Ας τους αφήσουμε ανοιχτό τον δρόμο.
Ιάκωβος Τίγκας
Και όχι μόνον δίδαγμα, αλλά απαίτηση, προαπαιτούμενο θα λέγαμε με την γλώσσα του σήμερα, για την μετοχή στην Βασιλεία του Θεού.
Είναι όμως εφικτό; & πως μπορούμε να το επιτύχουμε & να το νοιώσουμε;
Εδώ είναι το κλειδί. Τι είναι εκείνο που θα πρέπει να νοιώσουμε; Και η Δικαιοσύνη; η τιμωρία; επίσης προαπαιτούμενα για την Βασιλεία του Θεού. Πως συνυπάρχουν αυτά τα εν πρώτοις αντιφατικά, προαπαιτούμενα;
Η απάντηση εμπεριέχεται στα κείμενα της Αγίας Γραφής, & ειδικά στην Καινή Διαθήκη, όπου περιγράφονται συμβάντα, που αποδεικνύουν ότι η αγάπη προς τους εχθρούς, είναι εφικτή, συνυπάρχει με την Δικαιοσύνη & την τιμωρία, & εκφράζεται με συγκεκριμένο τρόπο.
Θα αναφερθώ στην αδιανόητη συγχώρηση του Χριστού προς τους Σταυρωτές του, την ώρα που πέθαινε επάνω στον Σταυρό & τα αποτελέσματα που παράχθηκαν από αυτό, & στην επίσης αδιανόητη συγχώρηση του Στεφάνου, την ώρα που πέθαινε με λιθοβολισμό προς εκείνους που τον λιθοβολούσαν, & την μεταστροφή του Σαούλ, που μετονομάστηκε σε Παύλο, & αναδείχθηκε ο Απόστολος των Εθνών.
Η παρεξήγηση & η παρερμήνευση, προκύπτει από το λάθος που κάνουν οι άνθρωποι, περιμένοντας να νοιώσουν για τους εχθρούς τους, το συναίσθημα της αγάπης, όπως το νοιώθουν με τα προσφιλή τους πρόσωπα. Ετσι διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατον, καταλήγουν ότι είναι πολύ δύσκολο, & στο τέλος το διαστρεβλώνουν με την στείρα αγαπολογία, που βολεύει, παραιτούνται από την διεκδίκηση της Δικαιοσύνης, & καταλήγουν στο αρρωστημένο ψυχιατρικό σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα, αρχίζει & τρέφει συμπάθεια προς τον θύτη του.
Ας δούμε όμως πως πραγματικά είναι τα πράγματα, απλά, κατανοητά & εφικτά.
Οταν ο Χριστός είπε επάνω στον Σταυρό εκείνο το αδιανόητο: "Πάτερ, άφες αυτοίς, ού γαρ οίδασι τι ποιούσι", γνώριζε τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.
Ετσι λοιπόν, μετά την Ανάσταση & την Ανάληψη, όταν συνέβη η Πεντηκοστή, & έλαβαν οι παρευρισκόμενοι το Αγιο Πνεύμα με μορφή πύρινων γλωσσών στα κεφάλια τους, ο Πέτρος, εμπνευσμένος, άρχισε να απευθύνεται στο πλήθος που ήταν μαζεμένο & έλεγαν ότι είναι μεθυσμένοι, επειδή μιλούσαν ξένες γλώσσες, & να τους εξηγεί πως έχουν τα πράγματα. Τους είπε με δυο λόγια, ότι "αυτός που εσείς Σταυρώσατε, είναι αυτός που Αναστήθηκε & ευθύνεται για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, & πως αυτός είναι ο Σωτήρας του κόσμου".
Το αποτέλεσμα που παράχθηκε ήταν ότι από αυτούς, που φώναζαν "άρον άρον, σταύρωσον αυτόν", πολλοί ήρθαν σε επίγνωση, μετανόησαν, (νόησαν εκ των υστέρων), & έφτιαξαν τον πρώτο πυρήνα της Εκκλησίας.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό, εάν τους είχε κλείσει τον δρόμο ο Χριστός, & δεν τους άφηνε, επάνω στον Σταυρό.
Το δεύτερο συμβάν, αφορά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, ο οποίος, την ώρα που πέθαινε, είπα το αδιανόητο "Κύριε άφες αυτοίς, & μη στήσεις την αμαρτία την οποία κάνουν".
Ας δούμε το αποτέλεσμα που παράχθηκε από αυτό.
Ανάμεσα στο πλήθος που τον λιθοβολούσαν, ήταν & ο ανήλικος Σαούλ, Φαρισαίος στο Αξίωμα, ο οποίος επειδή ήταν ανήλικος, δεν μπορούσε να λάβει μέρος στον λιθοβολισμό, & φύλασσε τα ρούχα εκείνων που λιθοβολούσαν.
Οταν ενηλικιώθηκε, εξελίχθηκε σε μεγάλο διώκτη & φονιά των Χριστιανών, & είχε επιδοθεί με ζήλο στην εξολόθρευση της αίρεσης του Χριστού, υπηρετώντας τα συμφέροντα των Ιουδαίων, ταξιδεύοντας, ανακαλύπτοντας & εξολοθρεύοντας τους πυρήνες της Χριστιανικής πίστης, όπου υπήρχαν στον τότε γνωστό κόσμο.
Μέχρι το θαυμαστό συμβάν, στο δρόμο για την Δαμασκό, όπου πήγαινε να εξολοθρεύσει τους εκεί Χριστιανούς. Τότε που τον τύφλωσε ο ίδιος ο Χριστός με εκτυφλωτική λάμψη, & άκουσε την φωνή του να του λέει: " Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;"
Το αποτέλεσμα που παράχθηκε, ήταν η μεταστροφή του διώκτη Σαούλ, σε Απόστολο των Εθνών Παύλο, αφού έκατσε τρεις μέρες χωρίς να φάει & να πιει τίποτε, & τις οδηγίες που του δόθηκαν, αντί να εξολοθρεύσει τον Χριστιανικό πυρήνα της Δαμασκού, πήγε & τους κήρυξε τα συμβάντα & τον λόγο του Θεού.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό, εάν ο Στέφανος τους είχε κλείσει τον δρόμο, όταν τον λιθοβολούσαν.
Η αγάπη προς τους εχθρούς λοιπόν συνυπάρχει με την διεκδίκηση της Δικαιοσύνης, & η μεγαλύτερη & γλυκύτερη εκδίκηση του αδικούμενου, είναι να δει αυτούς που τον αδίκησαν, κοντά στον Θεό, ερχόμενους στα συγκαλά τους. Εάν αυτό συμβεί, για όσους συμβεί, τότε δεν θα είναι εχθροί του. Για όσους δεν θα συμβεί, & δεν θα έρθουν στα συγκαλά τους, όπως λέει & η Γραφή, "καλύτερα να είχαν δέσει μια πέτρα στον λαιμό τους, & να είχαν πέσει στην θάλασσα".
Το ποιοι θα έρθουν στα συγκαλά τους & ποιοι όχι, αυτό δεν το γνωρίζουμε εμείς.
Ας τους αφήσουμε ανοιχτό τον δρόμο.
Ιάκωβος Τίγκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου